Westfaolenleed Oh bo moj is min Westfaolen unse Bokelt an en Rand. Wat ik segg, dat is kin Praolen dorup geww ik dej de Hand. Eeken wast dor stur un mächtig Roggen, Waite, Garst´ un Flass. Un en Menssenschlag so deftig de kennt Arbeit un ook Spass. In de Erde ligg dat Isen, fette Weiden, gooden Grund. Unse Veh is hoch te priesen moddefett un kerngesund. Un de Mettworst, wenn se dröge schmeck in groww un ook ganz fien. Unsen Schinken denn is Tüge dat wej mäst´ dat beste Schwien. Un in´t Drinken ook neet minder uns dat beste Dröpken winkt. Goode Melk is für de Kinder unse Frauen ne Sööten drinkt. Mor denn besten Drank, denn waohren, denn uns Moot güww un ook Kraft, dat in unsen olden Klaoren, denn ook mannig Wunder schafft. As in´t Drinken, so in´t Äten häbt wej ook ne eegene Kost Knabbels werd bej uns neet mäten, jeder krigg sik sinnen Knust. Pumpernickel eenen Brocken met wat Botter of met Schmolt. Stramm stoaht wej in Hossensocken un dat Hart wörd uns neet kolt. Wat Westfaolen fabrizieret is dat deft´ge Handgespinst. Wor ook mor ne Fürst regeeret dou ook unse Linnen fünst un dat spinnt dann unse Löh un dat naiht dann unse Frau´n, so as fröher, iss´t vandage up Westfaolen kass dou bau´n.