Mine Heimat Wo de Schorsteens qualmt denn leven langen Dag, wo de Räder stille stoht nich in de Nacht, wo de Wewstöhl klappert Johre in un ut, dor is mine Heimat, dor bün ick to Hus! Wo de Stroaten ümmer bünt so moj un glatt, wenn et regent, föllt man dorbei up dat Gatt. Wo noch keene Stroatenbahnen dör de Stroaten brust, dor is mine Heimat, dor bin ick to Hus! Kümms dou met de Bahne dann van Borken an, sütt sich unse Rhede ganz gediegen an. Schorsteen steht an Schorsteen, Kärken grot un klein. Oh du lewe Heimat , wie bis dou so fein. Wor den Mänsen öfter werd ne hundert Johr un se drinkt dorbei noch immer Honsels Klor´n. Se äten Pannekoken met dicken Harsten drin, drum kann et nörgens bäter as in Rhede sin! |