Ne Rheesen innen Himmel Anton Meyermann, Messler bei Hacko Hüls, arbeiden es so hatt, dat he fannen Schlach getroffen wodde, tesamen sacken un was dood. Twee Engels schlöppen üm innen Himmel wo he vannen hilligen Petrus emfangen wodde. Petrus vertelln üm te erste, dat he up denn Namen Engel Anton te hörn hadde, goff üm ne Harfe un meek üm met de himmlische Hussordnung bekannt. "Van morges 8 bis middachs 12 Ühr frohlocken, van middachs 12 Ühr bis oowes 8 Ühr hosianna singen". "Watt iss?" "Van morges 8 bis middachs 12 Ühr frohlocken, van middachs 12 Ühr bis oowes 8 Ühr hosianna singen". "So hmm, un wann krich man es watt te drinken?" "Dou sass dinn Manna wall kriegen", sach Petrus, un leet üm stoon. "Oha, datt wött hatt, un dor sall ick inträn?. Frohlocken...frohlocken sall ick hier, ick mehn`n, ick kehm in`n Himmel". Un as he noch so för sick henprömmelte, soh he up eenmal ne Engel van Juppa Eimers up sick tokomm`n. Sofort packen üm de Wut un schrein denn Engel an:  "Ja büss dou ook hier bowwen, loot dei blos bei mei nich mehr sehn, süss krisse en paar!". Un vör alle Fälle goff he üm noch ein paar met datt göttliche Himmelsinstroment. Un man kunnt üm ansehn, datt üm beter ging. He satt sick wiet üm e secht won`n iss up ne Wolke un fing an te frohlocken. "Halleluja, halleluja, halleluja". Ne föllig vergeistichten Engel segeln an üm verbei. "Hey ffft hey, hesse ne Zigarette, en Flüppken?" Denn föllich dörgeistichten keck um total entgeistich an, lispelte bloss "Hosianna" un floch widder. Ja, ja watt was datt vör ne Trottel? Hesse kenne Zigarette? Wenn man anständich fröch, will man ook ne vernünftige Antwurt, bekloppten Engel! Dusseliggen! Watt sall datt hier bowwen noch wern? He satt sick wer op sinne Wolke un fing wer an te frohlocken, allerdings bedüdent giftiger! "Halleluja, luja...luja segg ick. Verdeckienomol Halleluja, ...luja! He rep so laut, datt denn leewen Herr newen an van sin Middachsschlöpken wackach wodde, un ganz verdaddert frech: "Wat ist dat vör ne Lümmel hier bowwen?" He schicken sofort no den Petrus, den kem annerast un se hörn den Engel Anton frohlocken. "Luja...verflixstnoggemol luja...luja." Petrus joch los, un schlöppten den Anton vörn leewen Herr. Denn keck sick Anton lange an un sach mor "Ne Rheesen, ja segg is, worrümme nöls dou hier bowwen so unanständich?" Dor kehm he bei Anton gerade annen richtigen. Denn was gerade midd´n drinn in sinn´n Gift un leggen so richtig los. "Jo, jo, wat glöft ei, dat wei dor bowwen inn´n Himmel bönnt mut man ook sofort singen, wie ne Getling, watt? Un te drinken krich man hier garnicks. Een Manna heff he secht krech man hier. Dor kasse mei met gonn met dinn Manna, datt könnt ei selwer suppen. Ick drink kenn Manna, un singen dook nich, un noo erst recht nich, ick hebb noch nie ésungen. "Petrus!" sach denn leewen Herr, "met denne köwwe hier nicks anfangen. Aber för denn hepp ick wat anners to doon. He soll minn´n göttlichen Rood den rheesen Stadtrood öwwerbreng´n. Un so kümp he dann ook een off twee mol inne weeke no Rhee un dann heff de Seele Ruh". As Anton datt hörn, wast üm sichtlich beter. He kräch ook denn ersten Opdrach. Ne Breef, un floch dormet los. Un as he wer Rheesen Grund under de Fööte hadde, wast üm so, as wasse inn´n Himmel. Van sinne olle Gewönntheit was sinn´n wech in sinne Stammkneipe. Un he funn sinn´n Stammplatz lööch. Un die Wirtin Loni keehm op üm too un he bestelln sick een Bitburger un ne Wachholder. Noch een Bitburger un ne Wachholder un noch eene, un noch eene un he vergatt sinn´n Opdrach. Un he bestell´n sick noch eene un noch eene. Un dor sitte no noch. Un so wocht denn Rheesen Stadtrood bis vandage veergewwens op den göttlichen Rood.