Unse Kindertieden vör fiftig Johr!


De meesten de hier bünt, et is doch wohr,
bünt alle öwer 50 Johr,
un ick will no es beschrieven,
unse selge Kindertieden.
Unse Olders, de wassen düftig un got,
wey wassen gesund, bey Pannekoken un Brot.
Do gofft kin Saft un kinne Bananen,
unse Olders de helen de Penige wall tesamen.
Dat Bäden wodde uns froh beygebracht,
dorbey wodde nich gekeuert un bestimmt nich gelacht.
Was es en Schuur, dann heet en et: Stäk de Kerze an,
dat grote Book wodde gekreggen, de Litanei fing an.
In de Winderdags Owens, wat was et doch schön,
wey künnen dor ohne Elektrisch noch sehen.
Da warme Maschine fogg öhren Glanz.
Moder nomm in de Hand denn Rosenkranz,
un keem den Sünter Kloos bey uns kleine Döppkes,
dann goff et ne Schal, off en Kapützken,
un ok noch wall en paar Nötte un Möppkes.
Wey kreggen kene Füller, kene Rollschoh, off en Rad,
met rein schürte Klümkes ging et ümmer drapp drapp.
In de Schoole hadde et blöß de Lehrer te seggen,
wat vörn Kind keuern to de Tied wall dorteggen?
De Jüffers blewen Jungfrau un gingen int Schwatte,
mor de Kinder laggen öhr alle ant Hatte.
De Lehrers meken de Jungs dat Schmöken nich vör.
Mor alle hadden se Achtung vör öhr.
Vandage kommt se in de School met Karbaff,
vör den Lehrer nemmt se es netmehr de Kappe aff.
De Heeröms ook, ick wet et noch so got,
se drogen to denn Tied noch ne stieven Hood.
Kemen se uns op de Stroote integgen,
blewen se stohn, un wey mössen öhr dat Händeken gäwen.
Denk bloß es an de Namen to de Tieden,
vandage bünt se net mehr modern, se mökt se nich mehr lieden.
De Meikes het: Karin, Rosemarie off Ellen,
met 14 Johr heewt se all Dauerwellen.
Völle Jungs hetten früher: Jans, Henderk off Jöppe,
an de Bucksen drogen se Liefkes met Knöpe.
Vandage het se: Klaus, Udo un Werner, Namens as de Gecken,
denn ganzen Dag bünt se met de Buckse ant trecken.
De Schoolsacken gingen uns flott van de Hand,
dann ging et met denn Kruwagen gau no et Land.
Meken wey es en dumm Gesichte,
dann nomm Vader in de Hand de Kruwagenslichte.
Kemen wey ut de Schoole, wassen wey net leu,
de meesten gingen met Vader no et Wäweteu.
Un de Nobers to de Tied, gawwen noch aff vant öhre,
an ne Sommerdag satten se owens tesamen vör de Dööre.
Den Menßen lewen alle verdräglich un good,
se hilpen sick alle in de Nood.
Wat ick nu vertällt häbbe, van vör 50 Johr,
dat is vandage doch nich mehr wohr.